បងព្រមចុះចាញ់បេះដូងអូនហើយ

សន្ធឹកភ្លៀងធ្លាក់រ៉ាវៗតាំងពីព្រឹក!«យី! ភ្លៀងអីភ្លៀងយ៉ាងនេះតាំងពីព្រលឹមម៉ងហើយ?!» សំឡេងពីក្នុងបន្ទប់ ដោយមានបុរសចំណាស់ម្នាក់អើតមើលភ្លៀងតាមបង្អួច។ គាត់មានឈ្មោះថា ”រតនវិមាន” ដែលជាអ្នកខ្ពង់ខ្ពស់នៅស្រុកមួយនៅត្បូងឃ្មុំ។
«ធាអ្ហា៎! ព្រឹកនេះ មានអីញ៉ាំខ្លះលើកមក! ខ្ញុំប្រញាប់ទៅធ្វើការផង!» សំឡេងលោករតនវិមាននិយាយដោយខោអាវរៀបរយ និងកំពុងចុះពីជណ្ដើរ។ ភ្លាមនោះ គេក៏ឮសំឡេងមីងធាដែលកំពុងលើកម្ហូបមកតប៖
«ចា៎លោកប្រុស! មកដល់ហើយ! នេះជាអាហារដែលលោកប្រុសចូលចិត្ត! ខ្ញុំខំធ្វើជាពិសេសសម្រាប់លោកចា៎!»
«អរគុណ!!» លោកនិយាយងាកទៅរកអ្នកបម្រើម្នាក់ទៀត៖
«និយាយអ៊ីចឹងសាប់! ហើយកូនសំណព្វរបស់យើងទៅណាអស់ហើយ? ម៉េចមិនឃើញមកញ៉ាំបាយជាមួយសោះអ៊ីចឹង?»
«អឺ…បាទ! គោរពទានម្ចាស់ កូនសំណព្វណាទៅ?» សាប់និយាយដូចមមើ។

លោកវិមានតបដោយហួសចិត្ត៖
«យី! ចេះឆ្ងល់ទៅកើត? មល្លិកា និងសុមេត្តាហ្នឹងហើយ! ចេះសួរទៅកើត បានអញវ៉ៃឥឡូវហ្នឹងហើយ!»
«នេះមកពីលោកម្ចាស់មានកូនសំណព្វច្រើនពេកហ្នឹងណា!» សាប់និយាយខ្សឹបៗ។
«នៅទីនេះហើយលោកប៉ា!» សំឡេងស្រួយស្រែសបន្លឺចេញពីក្នុងផ្ទះមក។ គឺយុវតីមល្លិកាដែលមានវ័យ១៨ឆ្នាំ សាច់មុខម៉ត់ខ្ចីរលោង សមនឹងបបូរមាត់ពណ៌កុលាប ជាមួយសក់ខ្មៅក្រឹបរលោងប្រះស្មា ចងបូពណ៌ស រោមភ្នែកក្រាស់ងច្រាងសមនឹងកែវភ្នែកធំៗខ្មៅនិល។ នាងស្លៀកសំពត់១០០ភ្លីពណ៌ខ្មៅ ជាមួយអាវប៉ោងស្មា របៀបម៉ូតថៃស័ក្ដិសមនឹងនារី អាចថាសម័យបន្តិច ចាស់បុរាណបន្តិចសមឥតទាស់។

«លោកប៉ា! ថ្ងៃនេះកូនស្អាតទេ?!» នាងដើរមកជិត ហើយបង្វិលខ្លួនឱ្យលោកប៉ាមើល។
សាប់និយាយទាំងភ្លឹកបែបឆ្កួតៗលង់ស្នេហ៍៖
«ស្អាតណាស់អ្នកនាង! Cute គួរឱ្យស្រឡាញ់តែម្តងហើយ លង់ស្នេហ៍អ្នកនាងតូចហើយខ្ញុំ!»
លោកវិមានឮហើយ និយាយទាំងសម្លុត៖
«អាសាប់!»
«បាទ!» សាប់ឆ្លើយទាំងភ្ញាក់ ហើយយកដៃខ្ទប់មាត់ រួចនិយាយខ្សឹបម្នាក់ឯង៖ «ចុះបើស្អាតមែនហ្នឹងទានម្ចាស់!»

មាណវីឮសើចដាក់សាប់ ចំណែកមីងធាវ៉ៃសាប់ ហើយស្រដី៖
«ថាកុំឱ្យនិយាយ!»
លោកវិមានបន្តទៅកូនស្រី៖
«កាកូន! ថ្ងៃនេះប្រញាប់បន្តិចទៅ! មកញ៉ាំបាយជាមួយប៉ាឱ្យលឿន ហួសម៉ោងហួសវេលាឥឡូវហើយ នឹងអាលបានទៅរៀនសូត្រអីនឹងគេ!»
មល្លិកាតប៖
«ចាស៎! ព្រឹកនេះកាមិនញ៉ាំទេលោកប៉ា តែលោកប៉ាកុំព្រួយរឿងទៅរៀននោះ មិនស្រួលថ្ងៃនេះមេឃភ្លៀងទាំងព្រលឹមអ៊ីចឹង កូនអាចទាយបានណាថា មិនសូវមានអ្នកមករៀនទេ ព្រោះរវល់បេះដីស្អិតពីកង់នោះអី! កូនទៅរៀនសិនហើយណាលោកប៉ា! កូនជម្រាបលា!» និយាយរួច នាងដើរចេញទៅទាំងទឹកមុខញញឹម ដូចវង់ចន្ទ្រាដាក់បិតា។

លោករតនវិមានមានអាយុជិត៦០ឆ្នាំហើយ គាត់តាមសម្លឹងកូនគាត់ដោយក្តីស្រឡាញ់។ គាត់និយាយទាំងគ្នាន់ក្នាញ់ហួសចិត្ត៖
«យី! កូននេះ! ឱ្យទៅរៀនយូរៗ ចេះទាំងទាយទៀត! អ៊ីចឹងត្រូវឱ្យវាទៅកាន់កំប៉ុងជើងធូបហើយ! ហឺស…ហឺស!» គាត់សើចរលាក់ស្រួល។
«អឺ! អង្គុយយូរហើយដូចមិនឃើញមេត្តា! វាទៅណាបាត់ហើយ មិនឃើញសោះអ៊ីចឹងធា?»
«ចា៎! អ្នកប្រុសគាត់ចេញពីផ្ទះតាំងពីមិនទាន់ភ្លៀងមកម្ល៉េះ មិនដឹងទៅណាទេចា៎!»
«ហ៊ឺ…អាកូនមួយហ្នឹង វាធ្វើចរិតប្លែកៗដល់ហើយ មិនដឹងជាយ៉ាងម៉េច ប៉ុន្មានឆ្នាំហ្នឹងតាំងពីបញ្ចប់ Master នៅអាមេរិកមក! ណ្ហើយ យើងទៅធ្វើការសិនហើយ! តោះសាប់!»
លោកនិយាយហើយដើរទៅឡានដែលឈប់នៅចាំមុខផ្ទះ។

មួយសន្ទុះក្រោយមក…
សំឡេងម៉ូតូបានបង្អង់ឈប់លេចចេញមាណពសង្ហាម្នាក់ បបូរមាត់ក្រហម ច្រមុះស្រួច សាច់ស សង្ហាណាស់ តែទាស់ការនិយាយរបស់គេមិនសូវជាច្បាស់ប៉ៃឡាំៗ ព្រោះធ្លាប់នៅបរទេស មិនដែលបានមករស់នៅស្រុកខ្មែរទេ គេជាកូនកាត់ពីរសាសន៍ ម្តាយជនជាតិខ្មែរ ឪពុកជាជនជាតិអាមេរិក តែតាមមើលមុខកាត់ខាងខ្មែរមកច្រើនជាង។ អ្នកដែលមកដល់និយាយ ពេលឃើញស្ត្រីវ័យកណ្ដាលកំពុងបោសសំអាតផ្ទះ៖
«ជម្រាបសួរមីងធា!»
«អូ…ក្មួយចន! លើកដៃថ្វាយព្រះ សុខសប្បាយទេហ្នឹង?»

ចន និងមីងធាសំណេះសំណាលគ្នាពីនេះពីនោះយ៉ាងសប្បាយហូរហែ។ ចនសួរសុខទុក្ខពីមល្លិកា និងលោករតនវិមាន ហើយពេលនិយាយដល់រឿងមេត្តាក៏ឮសំឡេងពីក្រៅមក ដែលជាសំឡេងបុរសអាយុប្រមាណ២០ឆ្នាំប្លាយ រូបរាងកាយខ្ពស់ស្រឡះ កែវភ្នែកមុតថ្លា សមនឹងសក់ទើបកាត់ថ្មីៗ សម្បុរសណ្ដែកបាយសម្គាល់កូនខ្មែរពិតៗ បើនិយាយពីវង់ភក្ត្រវិញ មិនបាច់និយាយច្រើនទេ ប្រហែលអាចឆក់បេះដូងក្រមុំៗមិនតិចឡើយ។ កំលោះនោះហើយដែលឈ្មោះ សុមេត្តានោះឯង។
«អ្ហា! ចនមកដល់យូរហើយមែនទេ? ហើយមានការអីសម្លាញ់បានមករកគ្នាទាំងព្រលឹមបែបនេះ!?»
ចនតប៖
«អឺ…គ្នាមកដល់មួយសន្ទុះហើយវ៉ើយ! យ៉ាងម៉េច គ្នាមករកឯងមិនបានទេឬ? ហើយត្រូវមានលិខិតសុំជួបមែនទេ លោកប្រុស!?»
«ទេ! ទេ! តែគ្នាគ្រាន់តែគិតស្មានថា ឯងមករកអ្នកដទៃក្នុងផ្ទះនេះ!» ថាហើយ មេត្តាយកដៃកៀកកមិត្តភ័ក្ដិធ្វើព្រងើយ។
«ហ៊ឹស! កុំឱ្យតែឃើញគ្នាមិនបាន បាញ់ពេកវ៉ើយ! កុំខ្លាំងពេក ប្រយ័ត្នពេលណាឯងចេះស្រឡាញ់គេវិញ យើងមិនគ្រាន់តែបាញ់ឯងទេ យើងនឹងដុតឯងឱ្យក្លាយជាផេះតែម្ដង! ចាំតែមើលទៅ!»

មេត្តាតប៖
«អឺ..អឺ…ស្រេចចិត្ត! តោះកុំមកនិយាយច្រើន! យើងគិតទៅដើរលេងលំហែខួរក្បាលវិញប្រសើរជាង! ឡើងទៅភ្នំពេញយ៉ាងម៉េចដែរវ៉ើយ? អូ! មីងធា ចម្ការកៅស៊ូខាងកើតផ្ទះរបស់យើងកំពុងតែចៀរជ័រ តែកម្មកររបស់យើងចៀរមិនទាន់ទេ ព្រោះឥឡូវភ្លៀងញឹកញាប់ទៀតខែនេះ! គួរតែបន្ថែមកម្មករទើបបាន កុំឱ្យស្ទះដំណើរការ! យ៉ាងណាៗ មីងជួយផ្សព្វផ្សាយ និងយកខិត្តប័ណ្ណដែលខ្ញុំធ្វើយកទៅឱ្យសាប់ និងកម្មករដទៃបិទផ្សព្វផ្សាយបន្ថែមផង ដើម្បីឱ្យទាន់ពេលណាមីង! និយាយអ៊ីចឹង ខ្ញុំឮថា លោកប៉ានឹងទៅកំពង់សោមមែនទេថ្ងៃស្អែកនេះ? ឆ្ងល់ណាស់ ហេតុអីគាត់ទៅទីនោះញឹកញាប់ម្ល៉េះ? ហើយថែមទាំងនិយាយទូរសព្ទទៅទីនោះញឹកញាប់ទៀត!!»

មីងធាឮមេត្តានិយាយបែបសង្ស័យក៏ឆ្លើយ៖
«ចាស៎លោកប្រុស! គាត់ទៅដើម្បីលំហែកាយតែប៉ុណ្ណោះទេចា៎! គ្មានអីលើសពីនេះឡើយ!»
ចនឮបន្ថែម៖
«ឯងចង់គិតអីអាមេត្តា! ប៉ារបស់ឯងគាត់ទៅលំហែកាយទេ កុំគិតអីអត់បានការពេក! តោះទៅដើរលេង!»
«គាត់ជាប៉ារបស់យើងបានយើងបារម្ភ! ឯងមិនយល់ពីយើងទេ!»
«អឺ! យើងស្គាល់ឯងយូរហើយ ហេតុអីថាមិនយល់នោះ?! ទៅប្រញាប់បន្តិចទៅ! នៅយូរយារហ្នឹងហើយ!» ចនដើរអូសដៃទៅ។
មីងធានិយាយ៖
«លើកដៃថ្វាយព្រះលោក! កុំឱ្យមានបញ្ហាអីឱ្យសោះស្អែកនេះ អ្ហើយ…..»
…………………………

ស្អែកឡើង លោកវិមានត្រូវចេញដំណើរទៅកំពង់សោម។
«អ្នកប្រុស! អ្នកប្រុស! ភ្ញាក់ហើយនៅ? លោកម្ចាស់ចង់ជួប!» អត់ឮសំឡេងតប មីងធារុញទ្វារចូលទៅក្នុង។
«អូយ! អ្នកប្រុសភ្ញាក់ឡើង លោកប្រុសធំចង់ជួប! យីទ្រមក់ម្ល៉េះ?»
នាយកំឡោះក្រោកដើរឡើងទាំងសភាពងោកងុយមិនទាន់អស់។
«មេត្តា! កូនត្រូវគ្រប់គ្រងនៅក្រុមហ៊ុនឱ្យល្អណា! ប៉ាទៅកំពង់សោម២ថ្ងៃ ហើយនិយាយរឿងយប់មិញ យ៉ាងម៉េចស្រវឹងឡើងជោកខ្លួន? កុំតែបានចនទៅជាមួយជួយបើកឡានមកផ្ទះវិញ កុំអីមិនដឹងយ៉ាងម៉េចទេ! ឯងត្រូវដឹងថា ឥឡូវឆាប់មានគ្រោះថ្នាក់ផង! មុនធ្វើអ្វី ឱ្យចេះគិតខ្លះ មិនមែនធ្វើអីឆេវឆាវតាមតែអារម្មណ៍ខ្លួននោះទេ! តើទៅថ្ងៃមុខទៅ ប៉ាប្រគល់កិច្ចការឱ្យឯងធ្វើម៉េចបាន? ឯងមើលប្អូនឯងទៅ គេខំរៀន ចំណែកបងគេឱ្យទៅរៀនតែឥតបានការ!!»

មាណពឮងើបមុខមើលប៉ារបស់ខ្លួន។ គេនិយាយយ៉ាងខ្លាំង៖
«ចុះលោកប៉ាដឹងថា លោកប៉ាធ្វើអីខ្លះទេតាំងពីអ្នកម៉ាក់ស្លាប់ទៅ? លោកប៉ាធ្វើប្លែកៗលាក់ពីក្រោយ?ខ្ញុំមិនយល់ទេថា លោកប៉ាទៅទីនោះញឹកញាប់ម្ល៉េះ? ឬក៏ប៉ាមានអីប្លែក?»
លោកវិមានខឹងយ៉ាងខ្លាំងចង់ខ្យល់៖
«អាមេត្តា អាកូនអកតញ្ញូ!» នរៈរត់ចេញមកក្រៅ មិនខ្ចីមើលឪពុក។ មីងធាឮសម្រែកឈ្លោះគ្នាខ្លាំងក៏រត់ទៅមើល៖
«ពុទ្ធោ! លោកម្ចាស់ កុំខឹងខ្លាំងពេក សម្រួលអារម្មណ៍សិនទៅ! អ្នកប្រុសនៅក្មេង ទើបមិនយល់ពីយើងចាស់! ប្រយ័ត្នជំងឺរើ!»។
……………………………….

សំឡេងរលកសមុទ្រគ្រាំៗទៅមកៗ…
«ចង់ទិញវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍អីទេចា៎! សុទ្ធតែរបស់ស្អាតៗធ្វើដោយដៃទាំងអស់! ជួយទិញទៅ តម្លៃមិនថ្លៃទេ!» សំឡេងស្រីម្នាក់និយាយនៅតាមដងសមុទ្រ។
«វិជ្ជរ៉ា!» លោកវិមានហៅ។
«ខ្ញុំប្រាប់ហើយមែនទេថា កុំឱ្យមកលក់ទៀត នៅមើលថែទាំកុមារកំព្រាទៅ! កុំមកដើរហាលថ្ងៃបែបនេះ ខ្វះខាតអី ប្រាប់ខ្ញុំបានតើ!»
មាណវីឮសំឡេងងាកមើលឃើញក៏រត់មកទទួល ដោយរីករាយប្រកបដោយវង់ភក្ត្រគោរព និងមានមន្តស្នេហ៍ សាច់ម៉ត់ល្អដូចហង្សទេពសួគ៌ ញញឹមបញ្ចេញថ្ពាល់ខួចម្ខាង គ្រាន់តែសម្បុរកាយស្រអាប់បន្តិច ព្រោះវិជ្ជរ៉ាត្រូវនៅហាលក្តៅដោយនាងចូលចិត្តលក់របស់។

វិជ្ជរ៉ាជាក្មេងកំព្រាម្តាយ រាល់ថ្ងៃនាងមិនរស់នៅជាមួយឪពុកទេ ព្រោះអីគាត់បានទៅរៀបការប្រពន្ធថ្មីមួយទៀត ដោយម្តាយថ្មីនោះបានធ្វើបាបនាងរហូត រាល់ពេលឪពុកនាងមិននៅ ទើបនាងសម្រេចចិត្តរត់ចេញពីផ្ទះក៏បានជួបនឹងលោកវិមាន។ ធីតាស្រីញញឹមស្រស់៖
«លោកម្ចាស់មកពីកាលណាហ្នឹង? អត់ប្រាប់ខ្ញុំអីបន្តិចសោះ?»
«ខ្ញុំមកយូរហើយ ម៉ោះទៅមណ្ឌលនិយាយគ្នាលេង!»
«ចាស៎!» លោកវិមាន និងនារីដើរទៅកន្លែងកុមារកំព្រា។ លោកវិមានចាប់ផ្តើមនិយាយ៖
«ខ្ញុំមកនេះចង់ពឹងនាងរឿងមួយ!»
មាណវីឆ្ងល់ក៏សួរ៖
«មានរឿង?! រឿងអីទៅ? លោកម្ចាស់ប្រាប់មក បើខ្ញុំអាចជួយបាន ខ្ញុំនឹងជួយឱ្យអស់ពីសមត្ថភាព!»
«គឺខ្ញុំចង់ឱ្យនាងស្អែកនេះទៅនៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ដូចអ្វីដែលយើងបានព្រមព្រៀងគ្នាទុក! ខ្ញុំដឹងថារ៉ាឯងមិនចង់បែកពីទីនេះទេ! មិនអីទេ បើទៅនៅមិនអាចស៊ាំបាន ចាំត្រលប់មកវិញក៏បានដែរ! ខ្ញុំមិនបង្ខំចិត្តទេ!»
«ចាស៎លោកម្ចាស់! លោកធ្លាប់មានគុណប្រៀបដូចជាឪពុកចំពោះខ្ញុំ រឿងហ្នឹងខ្ញុំសុខចិត្តធ្វើតាមបណ្ដាំ!»
«អឺ! អ៊ីចឹងល្អហើយ! រៀបចំរបស់របរដែលត្រូវយកទៅឱ្យហើយទៅ! ស្អែកចេញដំណើរ កុំឱ្យភ្លេចនេះភ្លេចនោះ!»
……………………………..

តាមផ្លូវឆ្ពោះទៅខេត្តកំពង់ចាម ទេសភាពហាក់ល្អល្អះចំពោះក្មេងស្រីដែលមិនធ្លាប់ដើរស្រុកគេ លេចវាលចូលព្រៃ ឡើងទួលចុះទួលដូចកូនភ្នំ សំបូរទៅដោយដើមកៅស៊ូមិនចេះខ្វះដែលខ្លះល្មមអាចចៀរយកជ័របាន ខ្លះនៅអាយុខ្ចីពេកកាត់យ៉ាងត្រឹមៗគួរឱ្យចង់គយគន់។ នៅចន្លោះដើមឈើ មានផ្ទះកម្មករតូចៗសង់នៅចាំចៀរជ័រកៅស៊ូឱ្យក្រុមហ៊ុន មានតូបលក់តាមផ្លូវសម្រាប់ភ្ញៀវដើរកម្សាន្តពេលត្រូវការ។

វិជ្ជរ៉ារីករាយជាមួយទេសភាពទាំងនោះណាស់។ ឡានបានបរមកដល់គេហដ្ឋានមួយដែលបានរៀបរាប់ខាងលើដោយមិនដឹងខ្លួន ស្រីស្រស់ភ្ញាក់ខ្លួននៅពេលបានមកដល់ផ្ទះនេះជាលើកដំបូង។ មីងធាចេញមកទទួលដោយរាក់ទាក់ ចំណែកមល្លិកាក៏ចេញមកទទួលដែរ តែនាងនឹកឆ្ងល់ពីនារីម្នាក់ដែលមកជាមួយឪពុកនាងទៅវិញ។ គ្រាន់តែឃើញ នាងហាក់ដូចជាអន់ចិត្ត ពេលប៉ារបស់ខ្លួននាំអ្នកណាមកជាមួយដែលមិនធ្លាប់ប្រាប់ពីមុន។

«លោកប៉ាមកវិញហើយឬ? ចុះគាត់ជាអ្នកណាដែរ?!»
លោករតនវិមានគ្រាន់តែញញឹម ហើយដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះ ធ្វើឱ្យមល្លិកាកាន់តែគិតវែងឆ្ងាយ ចំណែកវិជ្ជរ៉ាខំញញឹមដាក់មល្លិកា តែមល្លិកាមិនបានទទួលរាក់ទាក់។ មាណវីដើរទៅតាមលោកដល់ក្នុងផ្ទះ ទើបលោកប្រាប់មល្លិកាថា៖
«នាងគឺវិជ្ជរ៉ា! នាងត្រូវមករស់នៅជាមួយយើងដូចសមាជិកក្នុងគ្រួសារនេះដែរ!»
មេត្តាដែលទើបចុះពីបន្ទប់ដោយឮសន្ធឹកឡាន គ្រាន់តែឃើញនិងឮបែបនេះ នាយប្រកែកយ៉ាងខ្លាំង៖
«ទេ…លោកប៉ា! លោកប៉ាកំពុងធ្វើអីហ្នឹង? យកស្រីដែលមិនស្គាល់ពូជអំបូរ មិនដឹងល្អអាក្រក់មករស់នៅជាមួយម៉េចនឹងបាន? ខ្ញុំមិនព្រមទេ!! អូ! លោកប៉ាហ៊ានបញ្ចេញមកហើយឬ នេះជាស្រីរបស់លោកប៉ា?!» គេយកដៃចង្អុលវិជ្ជរ៉ា។

ឮមេត្តាថាឱ្យដូចនេះ មាណវីសម្លក់មកកាន់នាយ តែក៏មិនទាន់ថាអីដែរ រួចក៏ដាក់ភ្នែកចុះ ខាំមាត់សង្កត់ចិត្ត។
លោកវិមានរកទះកំផ្លៀងកូន តែវិជ្ជរ៉ានិងសាប់ចាប់ដៃទាន់។ គាត់និយាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់៖
«វិជ្ជរ៉ាត្រូវនៅទីនេះជាមួយយើងដោយគ្មានពាក្យប្រឆាំង! ថ្ងៃស្អែក ប៉ានឹងទៅអាមេរិក១ខែ! នរណាក៏មិនអាចប៉ះពាល់នាងបានឡើយ! ឮទេ? ហើយត្រូវគោរពនាងផង!»
និយាយហើយ គាត់ក៏ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់។ ចំណែកមេត្តាវិញបែរមកមើលវិជ្ជរ៉ាដូចចង់ស៊ីសាច់ទាំងរស់ រួចនិយាយ៖
«នាងមកនេះមកបំផ្លាញគ្រួសារពួកយើងឱ្យបែកបាក់មែនទេ? នាងនេះពិតជាគ្រាន់បើមែន! ខ្ញុំក៏ចង់ដឹងដែរថា នាងនៅបានប៉ុន្មាន?»
គេថាទាំងខឹងសម្បារដើរចេញ ឯកាក៏ដើរចេញដែរ។ ហេតុអីសម្ដីគេហាក់ដូចជាមិនសមនឹងឈ្មោះសោះអ៊ីចឹង?

យប់ចូលមកដល់ មាណវីអង្គុយនៅទោងក្រោយផ្ទះមើលព្រះខែ និងអង្គុយរៀបរាប់កំណាព្យដែលនាងបានតែងពីជីវិតរបស់ខ្លួន។ កំពុងសូត្រមិនដឹងថា លោកវិមានមកស្តាប់តាំងពីពេលណា លោកខំលួងលោមនាងថា៖
«រ៉ាខំព្យាយាមហ្វឹកហាត់ទៅ គង់តែអាចឈ្នះគ្រប់អ្វីៗទេ!»
«ចាស៎មិនអីទេ! ប៉ុណ្ណឹងខ្ញុំទ្រាំបាន! រឿងបែបនេះត្រូវការពេលវេលាដើម្បីពន្យល់គេ!» លោកងក់ក្បាលតប។ លោកក៏ឱ្យនាងឆាប់ទៅគេង តែធីតារង់ចាំបន្តិចទៀត។ ចំណែកលោកក៏ទុកឱ្យនាងនៅទីនោះបណ្តែតអារម្មណ៍បន្តិច ដើម្បីបានស្បើយទុក្ខ។

បន្ទាប់ពីបិតាចេញផុត ក៏លេចមល្លិកាមកសាកសួរកញ្ញាដើម្បីចង់ដឹងរឿងពិត។ វិជ្ជរ៉ាឃើញមល្លិកាក៏គំនាប់ហៅ៖
«មល្លិកាមែនទេ?»
កាដែលចង់ឈានជើងបម្រុងដើរចេញ ក៏ត្រលប់មកអង្គុយជិត៖
«តើឱ្យខ្ញុំហៅថាយ៉ាងម៉េចទៅ?»
រ៉ាញញឹមស្ងួត រួចឆ្លើយរាក់ទាក់៖
«ហៅខ្ញុំបងទៅ! បងរ៉ាណា៎!»
«អ៊ីចឹងបងមិនមែនជា….»
«ទេ! ចាំបងប្រាប់រឿងហេតុទាំងប៉ុន្មានដែលកើតមានឡើង…»
មល្លិកាសប្បាយរីករាយ ហើយក៏កើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងដែរ ពេលបានឮរឿងពិតរបស់រ៉ា។ ម្យ៉ាងគ្រាន់តែឃើញរ៉ាដំបូង នាងក៏មិនស្អប់ខ្ពើមដែរ គឺមានអារម្មណ៍ថានាងចូលចិត្ត។

ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ក្រោយលោកវិមានចេញទៅអាមេរិក មល្លិកាកាន់តែចូលចិត្តអត្តចរិក និងអាកប្បកិរិយានិយាយស្តីរបស់រ៉ា ព្រោះពេលពួកគេទាំងពីរនិយាយអ្វី ហាក់ត្រូវគ្នាទាំងពីចិត្តគំនិតផ្សេងៗ។ រឿងហេតុទាំងនោះមិនអាចកំបាំងពីមេត្តាបានឡើយ តែគេមិនបានដឹងពីរឿងដែលវិជ្ជរ៉ាមកនេះដើម្បីអ្វីឡើយ ព្រោះគេស្អប់នាងសឹងតែស្លាប់ម្នាក់ឯង ដោយគិតថានាងចង់ធ្វើជាលោកស្រី។ ទំនាក់ទំនងធីតាទាំងពីរកាន់តែរីកចម្រើនពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ចាប់ពីពេលនោះមក រ៉ាមានអារម្មណ៍ថាស្បើយទុក្ខខ្លះ។

ថ្ងៃមួយ វិជ្ជរ៉ាបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់លោករតនវិមានដោយដឹងថា លោកត្រលប់មកដល់ផ្ទះវិញ ហើយពេលចេញមកវិញប៉ះមេត្តាដែលដើរកាត់នោះ៖
«នែនាង! ទៅម្ញ៉ិកម្ញ៉ក់ឱ្យដៃដាក់ប៉ាខ្ញុំទៀតហើយមែនទេ?»
«នែលោកប្រុស! កុំគិតប៉ាន់ស្មានតែផ្តាសបានទេ? ខ្ញុំមកនេះមានការសំខាន់ មិនបានឱ្យដៃម្ញ៉ិកម្ញ៉ក់ដូចថានោះទេ!»
«មិនជឿ! នាងកុំមកដោះសារួចខ្លួន! ខ្ញុំមើលតែកែវភ្នែកក៏ដឹងថា នាងមានខ្សែភ្នែកមិនល្អដែរ! ឬនាងដាក់មន្តអាគមអីឱ្យប៉ាខ្ញុំមែនទេ បានគាត់តែងកាន់ជើងនាងរហូត? ឬនាងចង់ឱ្យផ្ទះរតនវិមាននេះរលំរំលាយទ្រព្យទើបនាងអស់ចិត្ត? នាងនេះពិតជាសាហាវណាស់!» មេត្តាថាទាំងកែវភ្នែកកំណាច។
រ៉ាបែរមើលមុខទាំងហួសចិត្តនិយាយ៖
«មែនហើយ! ខ្ញុំនឹងអន្ទងយកទ្រព្យនៅក្នុងផ្ទះនេះឱ្យអស់! លោកត្រូវព្យាយាមការពារបន្តិចទៅ ក្រែងគ្មានកន្លែងត្រូវនៅនោះអី! ហើយម្យ៉ាងក៏សុំហាត់ហៅថាអ្នកម៉ាក់ៗឱ្យថ្នឹកមាត់ ថ្នឹកត្រចៀកតិចទៅ ព្រោះយើងត្រូវនៅជាមួយគ្នាយូរទៀត មែនទេកូនម៉ាក់?» ថាហើយនាងក៏ដើរចេញទាំងញញឹមឌឺ តែមាណពខឹងមែនទែន រួចចាប់ដៃនាងជាប់។

«នែលែងណា៎! ខ្ញុំឈឺ!» មាណពខ្ពើមធ្វើឮ ហើយទាញចូលបន្ទប់។ នាយរុញនាងទៅលើគ្រែខឹងនាងដែលប៉ិនឌឺគ្រប់ពេល តាមពិតគេគ្រាន់ធ្វើជាគំរាមតែប៉ុណ្ណោះ៖
«បើនាងមិនឈប់ធ្វើបែបនេះទេ នាងនឹងត្រូវទទួលរង្វាន់យ៉ាងគាប់ចិត្តហើយ! ចង់ធ្វើម៉ាក់ចុងខ្ញុំណាស់មែនទេ?» ថាហើយមេត្តាក៏ឱនថើបថ្ពាល់ស្រីដូចកំរោលចូល។
មាណវីរើទាល់តែមួយទំហឹង ច្រានគេចេញរហូតបានរួចចេញពីគ្រែ នាងយំសសិតទៅចាប់បានឧបករណ៍ឆក់មូសនៅលើតុក្បែរនោះ៖
«អ្នកប្រុស! បើលោកហ៊ានចូលមកទៀត ខ្ញុំមិនធានាសុវត្ថិភាពលោកទេ!»
«នាងគិតថារបស់ប៉ុណ្ណឹង អាចធ្វើអីខ្ញុំបាន?»
មេត្តានៅតែឈានជើងចូលរហូត ម្តងនេះមាណវីក្រឡេកឃើញកូនកាំបិតក៏ចាប់កាន់ម្តង៖
«តែលោកហ៊ានចូលមកមួយជំហានទៀត ខ្ញុំនឹងសម្លាប់ខ្លួន!»
ធ្វើបែបនេះ មេត្តាលែងហ៊ានដើរចូល ខ្លាចនាងសម្លាប់ខ្លួនមែន ព្រោះឃើញឈាមរិញៗចេញពីកនាងដែលសុខចិត្តស្លាប់។
មេត្តាតបទៅទាំងភ័យ៖
«បាន! បាន! តែនាងត្រូវដាក់កាំបិតចុះសិន! កុំគិតធ្វើបែបហ្នឹង គ្រោះថ្នាក់ណាស់ណា៎!!»
«ទេ! ខ្ញុំមិនស្តាប់អ្វីទាំងអស់! លោកត្រូវទៅបើកទ្វារឱ្យខ្ញុំជាមុនសិន!»

មេត្តាត្រូវបង្ខំចិត្តទៅបើកទ្វារ រ៉ាមិនបង្អង់យូរ រត់ចេញទៅយ៉ាងលឿនទៅកាន់បន្ទប់ខ្លួន។ នាងយំយ៉ាងខ្លាំង ឈឺណាស់ ឈឺជាងរបួសនៅកទៅទៀត។ នាងចង់តែប្រាប់ពីរឿងគ្រប់យ៉ាងដល់គេឱ្យច្បាស់ កុំឱ្យគេយល់ច្រឡំ តែឱ្យតែឃើញនាយគិតអាក្រក់ ពាក្យនោះបែរជានៅទើរជាប់បំពងករហូត នាងយំរហូតដល់គេងលក់ដោយមិនដឹងខ្លួន។ មេត្តាខំតាមសម្លឹងតាមក្រោយដោយភាពស្តាយក្រោយចំពោះកំហុសខ្លួន។
ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ នាងមិនហ៊ានទៅញ៉ាំបាយរួមតុជាមួយក្រុមគ្រួសារនោះទេ ដោយខ្មាសមេត្តា តែលោកវិមានបានឱ្យមល្លិកាទៅហៅ តែនាងប្រកែកថាមិនឃ្លាន…

ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក….
ព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ ចន មល្លិកា និងវិជ្ជរ៉ាមកចម្ការលេង។ ពួកគេទាំងបីកំពុងដើរបណ្តែតអារម្មណ៍បណ្តើរ ផឹកទឹកអំពៅបណ្តើរ ស្រាប់តែឃើញផ្សែងខ្មួលខ្មៅចេញពីផ្ទះតូចមួយរបស់កម្មករ។ ពួកកម្មករនាំគ្នាជួយពន្លត់ភ្លើង មានស្រ្តីម្នាក់ស្រែកយំថា បាត់កូនតូចរបស់គាត់ថានៅក្នុងផ្ទះនោះ។ រ៉ាឮបែបនេះ ក៏រត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះនោះ។ ពួកកម្មករ ចន និងមល្លិកាស្រែកទាំងស្លុតសំឡេងពេលឃើញបែបនេះ។
ពេលនោះ ក៏លេចមុខមេត្តាមិនដឹងមកពីណារត់មក ពួកកម្មករប្រាប់ថា វិជ្ជរ៉ារត់ចូលក្នុងនោះ។ មេត្តាគ្មានបង្អង់រត់ចូលទៅជាមួយដែរ ហើយឃើញរ៉ាក្នុងនោះ៖
«នាងចូលមក មិនខ្លាចស្លាប់ទេអី?»
រ៉ាមិនស្ដាប់សម្ដីនរៈឡើយ ចាប់បីក្មេងត្រកងរត់ចេញមកក្រៅ តែកំលោះចាប់ដៃជាប់៖
«ចាំខ្ញុំអ្នកបី!» ថាហើយ មាណពបីក្មេង ចំណែកស្រស់ស្រីមើលមុខគេ ហើយរត់ចេញមកក្រៅទាំងពីរនាក់។

គ្រាន់តែបានមកដល់ក្រៅ ម្តាយក្មេងអររំភើបដែលបានកូនមកវិញ។ រ៉ានិងមេត្តាញញឹមដាក់គ្នាដោយបានជួយសង្គ្រោះជីវិតក្មេងម្នាក់ឱ្យរួចជីវិត តែរ៉ាដួលព្រូសដោយមិនដឹងខ្លួន។ អ្នកទាំងអស់គ្នាភ័យដោយឃើញនាងសន្លប់ បើនិយាយពីមេត្តាភ័យជាងគេ នាយខំបីត្រកងនាងដាក់លើគ្រែ ជួយបក់ផ្លិតឱ្យនាងមានដង្ហើមធូរជាងមុន។ នេះដោយសារក្តៅខ្លាំងពេក ពេលចូលយកក្មេងខ្វះខ្យល់ទើបនាងសន្លប់។ មួយសន្ទុះទើបនាងដឹងខ្លួនវិញ។ នរៈនិងអ្នកគ្រប់គ្នាអររំភើប។ នាយបានបីត្រកងរ៉ាមកឱ្យសម្រាកនៅផ្ទះធំវិញ។ លោកវិមានភ័យជាងគេពេលឮដំណឹងនេះ។

ពេលវេលាចេះតែដើរឥតឈប់ឈរ។ ជាងកន្លះឆ្នាំហើយដែលរ៉ាមកនៅត្បូងឃ្មុំនេះ។ ថ្ងៃសៅរ៍ឡើង លោករតនវិមានក៏ត្រូវឡើងទៅភ្នំពេញ ជិះយន្តហោះទៅសិង្ហបុរី ដើម្បីទៅនិយាយរឿងជំនួញគាត់ ដោយការងារទាំងអស់ត្រូវធ្លាក់ទៅលើមេត្តានិងវិជ្ជរ៉ា ចំណែកចនមិនបានទៅជួយទេ ព្រោះរវល់ទៅបង្រៀនអង់គ្លេសក្មេងៗក្នុងភូមិ។ សំឡេងទូរសព្ទមេត្តារោទ៍ឡើងរហូតដល់ដាច់ម្ដង។ សំឡេងរោទ៍ជាថ្មី តែនាយមិនបានដឹងឡើយ។ វិជ្ជរ៉ាកំពុងដើរ រៀបថានឹងទៅជួយស្រោចផ្កានាយសាប់ ស្រាប់តែឮទូរសព្ទរោទ៍ក៏លើកនិយាយ៖
«អាឡូជម្រាបសួរ!»
«មិនបាច់ជម្រាបសួរអីទេ! នាងឈ្មោះវិជ្ជរ៉ាហ្នឹងមែនទេ?» ម្ចាស់សំឡេងនិយាយគំហក ហើយនាំគ្នាសើចគឹល។
«ពួកឯងជាអ្នកណា?»
«មិនបាច់សួរអីច្រើនទេ! បើចង់បានមល្លិកានេះទៅវិញ កុំភ្លេចយកលុយមកឱ្យយើង! ចង់ស្តាប់សំឡេងខ្លះទេ?»

រ៉ាឮសំឡេងមល្លិកាយ៉ាងច្បាស់ នាងកាន់តែខ្វល់។
«ពួកឯងចង់ធ្វើអី? ហើយឥឡូវនៅឯណា? ចាំយើងយកលុយឱ្យឯង! តើឯងត្រូវការប៉ុន្មាន? តែឯងត្រូវសន្យា បើនាងមានបញ្ហាអី ពួកឯងមិនរួចទេសូម្បីតែខ្លួន!»
«តែនាងក៏មិនត្រូវប្តឹងប៉ូលិសដែរ បើមិនដូចនេះទេ…»
«បានចាំយើងទៅ…»
មាណវីមិនគិតអីច្រើន គ្រាន់ផ្តាំសាប់ថា មល្លិកាត្រូវក្មេងពាលចាប់ ឱ្យទៅប្រាប់មេត្តា…

សំឡេងទ្រហោយំ និងពេទ្យប្រញាប់ប្រញាល់រត់ខ្នះខ្នែងយកអ្នករបួសចូលមន្ទីរពេទ្យនៅភ្នំពេញដើម្បីសង្គ្រោះបន្ទាន់។ កានិងមេត្តាស្រែកស្លន់៖
«លោកគ្រូពេទ្យ! លោកគ្រូត្រូវតែជួយសង្គ្រោះគេទាំងពីរណា៎! ណា៎….ឮទេលោកគ្រូពេទ្យ!!»
ទ្វារបន្ទប់វះកាត់ត្រូវបានបិទ មល្លិកានិងមេត្តាដើររ៉េរ៉ដោយក្តីបារម្ភ និងសោកស្តាយ។ បន្ទាប់ពីបញ្ចូលឈាមរួច ចននិងវិជ្ជរ៉ាសុទ្ធតែមានសភាពគ្រាន់បើ តែវិជ្ជរ៉ាមិនទាន់ដឹងខ្លួននៅឡើយ ព្រោះនាងត្រូវកាំបិតត្រង់ចំណុចសំខាន់។

ព្រឹកនេះ មល្លិកាបានទិញផ្លែឈើទៅជូនអ្នកជំងឺ៖
«បងភ្ញាក់ហើយ? នេះខ្ញុំខំទៅទិញផ្លែឈើឱ្យបងពិសា ក្រែងមានកម្លាំងឆាប់ជា!»
ចនញញឹមតបទៅវិញ៖
«មិនអីទេ! ឱ្យតែឃើញមុខអូន បងឆាប់ជាហើយ!»
ធីតាគ្រាន់តែឮចននិយាយបែបនេះ គក់គេដឹបៗ៖
«អ៊ីចឹងក្រូចនេះ បងមិនបាច់ញ៉ាំទេ! ទុកឱ្យខ្ញុំ គេងលើគ្រែហ្នឹងមើលតែមុខខ្ញុំបានហើយ គឺឆាប់ឆ្អែត ឆាប់ជា!»
«បាន! មើលក៏បាន!» ចនតបទាំងសម្លឹងមើលមុខមល្លិកាមិនដាក់។
«បងឯងនេះខូចណាស់! ឆាប់ហាមាត់ទៅ នឹងអាលជាបានចេញពីពេទ្យ!»
ចនមិនទុកយូរសួរបញ្ជាក់តែម្តង៖
«នឹងអាលរៀបការជាមួយបងមែនទេ?»
កាឮបែបនេះអៀនប្រៀន។ នាងតបវិញ៖
«រឿងនេះខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់បងហើយថា ចាំខ្ញុំចប់រៀនសិនចាំគិត! ឥឡូវមានតួពិសេសជាងនេះទៅទៀតដែលមិនទាន់ត្រូវគ្នា! ចាំពួកគាត់សិន ចាំយើងបានទេ?»

និយាយពីមាណពកម្សត់នៅអង្គុយយាមវិជ្ជរ៉ារហូត ទាំងមិនបានដេកពួន៖
«ហេតុអ្វីនាងមិនព្រមដឹងខ្លួន? នាងឆាប់ដឹងខ្លួនមក ហើយនឹងអាលឆាប់បានមកធ្វើជាម្តាយចុងខ្ញុំ! តបសម្ដីជាមួយគ្នា ឮទេ? នាងនៅតែមិនព្រមភ្ញាក់ដោយស្អប់មុខខ្ញុំមែនទេ? ហេតុអីនាងចូលចិត្តយកជីវិតទៅប្រថុយគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងនេះ? អ៊ីចឹង នាងយកជីវិតទៅរងខ្លួនខ្ញុំធ្វើអី? ឱ្យតែនាងដឹងខ្លួន ខ្ញុំព្រមធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាង!» មេត្តារៀបរាប់ទាំងសោកស្តាយ។

តាមពិត ពេលដែលពួកក្មេងទាំងនោះចាប់មល្លិកាទៅ គឺពេលនាងចេញពីរៀន ចៃដន្យ ចនកំពុងជិះម៉ូតូមកទាន់ឃើញក៏ដេញតាមពួកវា ហើយទូរសព្ទហៅប៉ូលិសមកជាមួយ។ ចនកំពុងក្រវែលរកហក់ទៅជួយ ស្រាប់តែប៉ះនឹងរ៉ាក៏ជួយគ្នាពន្យារពេលដើម្បីប៉ូលិសមកទាន់។ ពួកគ្នាវាបានចេញទៅ ឃើញវិជ្ជរ៉ាក៏ហៅឱ្យទៅនិយាយគ្នារឿងយកលុយ ឯចនខំលួចស្រាយខ្សែកាចេញជិតរួចទៅហើយ គ្នាវានោះឃើញក៏បាញ់ទៅលើកា តែចនទៅរង។ វិជ្ជរ៉ាត្រូវពួកវាចាប់ពត់ដៃទៅក្រោយថា យកទៅចង តែស្រាប់តែត្រូវមួយជើងម៉ាំងរបស់មេត្តា។ ពួកនោះក្តៅឆេវ ចាប់គ្រវែងវិជ្ជរ៉ាខ្ទាតទៅជញ្ជាំងរោង ហើយនាំគ្នាព្រួតវាយមេត្តាគ្មានបង្អង់ជើង បានវិជ្ជរ៉ាស្រែកថាប៉ូលិសមកហើយ ពួកវាឆ្លៀតទាញកាំបិតចាក់ទៅលើមេត្តា តែវិជ្ជរ៉ារត់មករង។ ឯពួកក្មេងទាំងនោះខំរត់ក៏ត្រូវប៉ូលិសមកចាប់ក្របួចបានទាំងអស់។

ពីរថ្ងៃក្រោយ ពេលរសៀល ទឹកសមុទ្រចាប់ផ្តើមមានរលកគគ្រាំ ធ្វើឱ្យអ្នកទេសចរចេញមកស្រូបខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធ។ រ៉ាកំពុងដើរលើឆ្នេរសុខៗ ក៏មានជនជាតិទាំងគូៗយកប៉េងប៉ោងផង ផ្កាផងមកឱ្យនាង។ នាងឆ្ងល់ហេតុអីគេហុចឱ្យនាងប្លែកៗម្ល៉េះ ថែមនិយាយថា «Congratulation» នាងខំប្រកែកថា ពួកលោកច្រឡំមនុស្សហើយ តែគេនៅតែហុចឱ្យ។ ចុងក្រោយ ចន និងមល្លិកាបានឱ្យនាងដែរ។
«ចង់ធ្វើអីហ្នឹង?» វិជ្ជរ៉ាឆ្ងល់។
«បងស្រី! បងធ្លាប់ចាំសម្តីប្អូនទេ? បើសិនជាគូ ទោះខំគេចទៅណាក៏នៅតែជាគូដែរ! ឥឡូវអូន និងចនមានទំនាក់ទំនងគ្នាហើយ!»
មាណវីមិនទាន់បាននិយាយផង ងាកមកឃើញមេត្តាលុតជង្គង់ចំពោះនាង ថែមទាំងមានចិញ្ចៀនមួយវង់ផង៖
«ខ្ញុំសុំទោសវិជ្ជរ៉ា! រឿងកំហុសគ្រប់យ៉ាងមកពីខ្ញុំមិនល្អ មាត់អាក្រក់! តែពេលនេះ ខ្ញុំដឹងកំហុសហើយ រៀបការជាមួយខ្ញុំបានទេ? សូមរ៉ាទទួលពាក្យខ្ញុំផង!»

យុវតីក្រឡេកមើលទៅខាងៗឃើញមនុស្សសុទ្ធតែសម្លឹងមើលនាងគ្រប់គ្នា ដោយខ្មាសគេពេក នាងឱ្យគេក្រោកឈរ តែគេមិនព្រម នាងក៏ព្រមទទួលដោយមានភ្ញៀវបរទេសជាច្រើនជួយទះដៃអបអរសាទរ។ ទឹកភ្នែកនារីកម្សត់ហូរច្រាលមកដោយរកពាក្យថាមិនត្រូវ។ មេត្តាជូតទឹកភ្នែកឱ្យ ហើយលើកនាងដោយក្តីរំភើប…។
«ខ្ញុំជោគជ័យហើយ! រ៉ាព្រមធ្វើជាប្រពន្ធខ្ញុំហើយ! ជយោ!!»
«នែ! ល្មមដាក់ខ្ញុំចុះហើយ! ខ្ញុំខ្មាសគេ ឮទេ?»
«ទេ! មិនព្រមដាក់ចុះទេ បីរហូត…»
មេត្តាបីរ៉ារត់លេងលើឆ្នេរខ្សាច់។ ចំណែកចនក៏សម្លឹងមើលកាដូចគ្នា ពួកគេរីករាយក្នុងចិត្តដែលបានឃើញគេសប្បាយរីករាយ។

គូស្នេហ៍ទាំងពីរគូរីករាយជាខ្លាំង។ ថ្ងៃរៀបការបានមកដល់ លោកវិមានបានរៀបចំយ៉ាងអធិកអធម គូស្នេហ៍ទាំងពីរសុទ្ធតែស្អាតៗសមគ្នាទាំងអស់ ធ្វើឱ្យភ្ញៀវមកចូលរួមសរសើរមិនដាច់ពីមាត់ ខ្លះសរសើរខាងកូនក្រមុំ ខ្លះខាងកូនកំលោះ។
រៀបការរួច វិជ្ជរ៉ាកំពុងកាន់សៀវភៅអាននៅខ្ចុស ភ្នែកសម្លឹងមើលចន្ទ្រ ស្រាប់តែមេត្តាមកដល់អង្គុយក្បែរភរិយាថើបប្រពន្ធមួយខ្សឺត៖
«អូនកំពុងធ្វើអ្វីហ្នឹង?»
«អូនអានសៀវភៅរឿង!»
«វិជ្ជរ៉ារឿងទាំងប៉ុន្មាន អូនត្រូវបំភ្លេចចោលឱ្យអស់! កុំនៅនឹកនាទៀតធ្វើអី! បងនឹងនៅជាបង្អែកសម្រាប់អូនជានិច្ចតទៅឮទេ? បងនឹងបង្កើតទីកុមារកំព្រានៅទីនេះមួយ និងសង់ផ្ទះមួយនៅមាត់សមុទ្រមួយដែរដើម្បីគ្រួសារយើង! តែអូនត្រូវសន្យាជាមួយបងថាធ្វើជាម្ចាស់បេះដូងបង និងម្ចាស់ចម្ការកៅស៊ូនេះជារៀងរហូតបានអត់?»

«ចាស៎! អូននឹងធ្វើម្ចាស់ចម្ការកៅស៊ូនេះតទៅ តែរឿងម្ចាស់បេះដូង អូនមិនសន្យាទេ វាអាស្រ័យលើបងស្មោះអូនរហូតឬក៏អត់!?» រ៉ាឆ្លើយទាំងញញឹម។
«ម៉េចចង់ទៅចោលបងធ្វើម៉ាក់ចុងគេអ្ហ៎!»
មាណវីសើចស្រស់៖
«ចាស៎! អូននិយាយលេងទេ! អូននឹងធ្វើម្ចាស់បេះដូងបងតែម្នាក់!»
«ថ្ងៃក្រោយ ឈប់ឌឺបងទៀតណា៎ មិនអ៊ីចឹងទេ…»
«មិនអ៊ីចឹងទេយ៉ាងម៉េច?»
«គឺយ៉ាងនេះហើយ» មេត្តាបីភរិយាវឹង។
«បងមេត្តាលែងអូនណា៎!!» ធីតាគក់ទ្រូងគេដឹបៗ។
«មិនលែងទេ!»
គេបីនាងទៅក្នុងផ្ទះ ធ្វើឱ្យមាណវីស្រែកយ៉ៃ។ មេត្តា និងវិជ្ជរ៉ាមានសេចក្តីសុខយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្យល់ត្រជាក់ពេលយប់ ធ្វើឱ្យរងាដល់អង្គប្រាណមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ពួកគេគ្រប់គ្នានាំគ្នាគេងលក់ស្កប់ស្កល់ ឮតែសំឡេងខ្យល់រាត្រីបក់ត្រសៀកៗ៕

ចប់